Na een niet al te goedgemutste dag kom ik om twee uur 's middags aan in Nationaal Park Sierra de Organos. Ik zet mijn tentje op onder een boom, mooi beschermd tegen de zon, omringd door de hoog oprijzende, op orgelpijpen lijkende bergen, en met voor me een zich tientallen kilometers uitstrekkende vlakte. Ik verheug me erop de rest van de dag in eenzaamheid voor mijn tentje door te brengen, slechts vergezeld door de vogels en andere dieren die ongetwijfeld op de stilte van de avond af zullen komen.

Een uur later, en ik sta midden tussen tweehonderd middelbare Mexicaanse scholieren op schoolreisje. De ene na de andere tent wordt opgezet. Mexicanen hebben duidelijk een andere opvatting over hoe de tijd in een Nationaal Park door te brengen. Wat volgt is een avond en nacht met rotzooi, blikjes die in het rond vliegen, vuurwerk, een boom die van flink wat takken wordt ontdaan ten behoeve van het kampvuur, muziek die tot in de wijde omtrek nog te horen is - nou ja muziek, dezelfde kuthoempa en mariachihuilerij die je overal in Mexico hoort - en lawaai, gelal en geschreeuw dat tot vijf uur 's nachts duurt en om half zeven weer begint als iedereen gewekt wordt. Dit alles onder toeziend oog van de docenten.

Niet eerder heb ik zo de pee in gehad.

Iets waar ik nooit aan zal kunnen wennen in Mexico is de ongelooflijke teringzooi die ze van hun land maken. Ook hier weer, in een Nationaal Park nota bene. Er heerst een vrijwel totaal gebrek aan interesse in natuur en milieu. Na drieduizend kilometer op de fiets is er nog geen tien meter berm voorbij gegaan zonder lege fles, blik bier, plastic zak of ander afval. In de woestijn tref je drie generaties blik naast elkaar aan. Twee keer heb ik me bijna vergist. Dacht ik "oh, iemand laat iets vallen, laat ik het oprapen en teruggeven", voordat ik me realiseerde dat vlak voor m'n neus een colafles op straat werd gegooid. Ondertussen rest mij niets dan het goede voorbeeld te geven - tezamen met een handjevol dappere Mexicanen. Ik weiger pertinent afval achter te laten.

Dus, de Sierra de Organos. Was het desondanks de moeite waard? Jazeker. Aan het eind van de middag ben ik alleen te voet op pad gegaan en heb twee uur in stilte doorgebracht, temidden van een prachtig decor. Een decor met adembenemende rotstorens, grillige silhouetten, de meest waanzinnige vormen. Een decor dat John Wayne ertoe bracht zes van zijn films hier op te nemen.