25 juli 2003

Tot nu toe ben ik veel te onvoorzichtig geweest met het Mexicaanse eten.

Daar moet nodig wat aan veranderen.

In Avándaro ben ik meneer E. Coli tegen het lijf gelopen. Eerder al had ik kennis gemaakt met mevrouw Giardia. Daar waar Giardia een langdurige, zeurende indruk achterlaat leidt een ontmoeting met E. Coli tot explosieve gevolgen. Close encounters of the explosive kind, zeg maar. Dat je over straat loopt, en plotseling denkt "dit is geen goed moment om over straat te lopen." Dat was even niet fijn.

Eerder al had ik er een antibioticakuur tegenaan gegooid, en ik had weinig zin dat nog eens te doen. Zij van Giardia trekt zich daar trouwens toch bijzonder weinig van aan.

Nee, ik ben maar eens aan het vasten gegaan. Twee dagen aan de Gatorade en beschuit, daar word je bijzonder high van. Als ik even naar buiten ging liep ik te zweven over straat! Maar verder gebeurde er niets. Geen verbetering. De toestand van de patiënt is stabiel, zouden de doktoren zeggen.

En aangezien er in Avándaro geen fuck te doen is, behalve naar de regen luisteren en MTV kijken, maar die draaien elke dag - wat zeg ik, elk uur - hetzelfde, was ik het na een paar dagen volkomen zat. Uiteindelijk heb ik een paar pillen loperamide genomen - dat stopt de boel af - en besloten om weer beter te worden. Het is raar, maar als je besluit om beter te worden voel je je meteen ook stukken beter. Hoewel, zo raar is dat ook weer niet: ik zeg "Tsjakkaa!"

Na een dag flink bijeten ben ik weer op de fiets gestapt. Om uit Avándaro weg te komen moest ik minstens duizend meter klimmen. Dat viel niet mee, dat was zwaar, maar het is gelukt. Inmiddels ben ik blij en hopelijk vrij van ziektekiemen in zonniger en minder regenachtige oorden aanbeland.

Tsja, en in het vervolg zal ik een groot deel van al dat lekkere Mexicaanse eten maar laten staan.