Nu weet ik ook hoe het is om uitgelachen te worden door vijftig schookinderen.

12 juni 2003

Van Zacatecas naar San Luis Potosí loopt een drukke weg. Daar heb ik geen zin in, dus ik neem kleinere wegen. De weg valt tegen, de belevenissen vallen mee.

De weg is deels onverhard, zwaar, moeizaam fietsen. Verrassing, want dat blijkt niet uit de kaart. Kutkaart.

Maar wat krijg ik er voor terug: hagen van cactussen en agave langs de weg. Mooie, stille dorpjes zonder naam. Schoolpleinen vol spelende kinderen. Die aan komen rennen en me bekijken. Gaan lachen, omdat ze geen idee hebben wat ze anders moeten doen. Kinderen die wegduiken, en pas na een tijdje voorzichtig om de hoek kijken. Moeders die hun kinderen bij zich roepen, waarschuwen dat ze vooral niet moeten bewegen terwijl ik voorbij kom.

Maar ook nieuwsgierige mensen. Het jongetje in een dorpje dat honderden meters met me meerent. Uiteindelijk stop ik maar even. Hij vraagt honderduit. El Mezquite, waar ik maar even pauzeer en een drankje krijg aangeboden. De dikke tante met een Corona in haar hand die het allemaal maar niet kan geloven. Ze slaat haar ogen ten hemel en kletst haar hand op haar knieën. Helemaal uit Tijuana, hoe is het mogelijk! Naar Panama, och mijn hemel! Ze kijkt er scheel van.

En de dieren. De paarden die - met vastgebonden voorpoten - over een muurtje vluchten. De wroetende biggetjes langs de weg, tevreden knorrend. De kalkoenen die oversteken, veren wijduit. De boer die achter zijn twee paarden aan lopend het veld omploegt. En het jongetje op de ezel, volbepakt met bamboe, zijn broertje loopt ernaast.