Ik weet niet wat ik er van moet vinden. Het is moeilijk er wat van te vinden.

Oaxaca, de stad, is bevreemdend. Niet eerder in Mexico heb ik zo'n toeristische stad gezien. Niet eerder ook heb ik zo'n vreemde mengeling van arm en rijk gezien.

Er zijn veel toeristen. Japanners, Europeanen, "Norteamericanos". Die zijn per definitie rijk. Er zijn rijke Mexicanen. Mexicanen uit de middenklasse. En arme Mexicanen, in diverse gradaties. Bedelaars. Mensen die niets lijken te hebben. Meestal zittend op de grond, kindje in de armen. Of langslopend, een vinger in je zij porrend, als je op een terras zit. Cynisch vroeg ik me af of er soms een cursus voor bedelaars zou zijn in zielig kijken. En wat zou zo'n bedelaar nou aan omzet draaien, per dag? Heeft vast geen zorgen over z'n EBITA. Blijkbaar loont het de moeite, bedelen.

Iets hoger op de ladder staan de chiclets-verkopertjes. Jongetjes en meisjes met een kartonnen doos met daarin chiclets (kleine pakjes met twee of vijf kauwgompjes), sigaretten die ze per stuk verkopen, dat soort dingen. Daarmee lopen ze rond. Maar daarvoor heb je al een werkkapitaaltje nodig.

Dan heb je de verkopers van souvenirs, poppetjes, kleden, blouses, houten ruggekrabbers, alles zelfgemaakt. Of etenswaren, allerlei Mexicaanse variëteiten.

Als je genoeg geld hebt verdiend kun je een stalletje beginnen. Met eten en frisdrank. Maar dan begin je al aardig rijk te worden.

Feiten:

Het minimumloon in Mexico is 40 pesos per dag, nog geen 4 euro. Zo'n 40% van de bevolking zit daarop of net erboven. Dat geldt dan voor de mensen die werk hebben.

Dat zijn dezelfde arbeiders - stratenmakers, timmerlieden - die altijd zo enthousiast en vriendelijk naar mij zwaaien als ik voorbij fiets, denk ik dan.

Een tijdje geleden ging ik met vrienden naar een frisbeetoernooi in Xalapa. Ik had een dagrugzak mee met regenjas, fotocamera, slaapzak, wat kleren. Ik vroeg me af wat ik kwijt zou zijn als ik de rugzak, die in de achterbak van de pickup lag, zou verliezen, en rekende uit wat ik bij me had. Het bleek zo'n anderhalf duizend euro te zijn. Meer dan het jaarsalaris van een minimumloonmexicaan! Belachelijk.

Feiten:

Er zijn streken in Mexico waar nauwelijks geld valt te verdienen. Er zijn dorpen, stadjes zelfs, waarvan de gehele mannelijke bevolking illegaal naar de VS is vertrokken. Alle Mexicanen in de VS tezamen sturen per jaar meer dan 9 miljard dollar naar huis. Zodat de thuisblijvers een keukentje kunnen bouwen en een eethuisje kunnen openen. Of een stalletje met frisdrank en versnaperingen. Die kom je in Mexico dan ook om de haverklap tegen. Iedere keer vraag ik me weer af hoe ze daar in vredesnaam genoeg geld mee kunnen verdienen.

Ondertussen zit ik hier op het terras van een restaurant gericht op buitenlanders, en kijk naar de stroom toeristen die voorbij lopen. Korte broeken. Sandalen. Camera's. En ik weet nog steeds niet wat ik er van moet vinden.