Kennen jullie de Hulk nog? Iedere aflevering slaagde de Hulk erin met zijn enorme spiermassa's uit zijn kleren te scheuren. Alle kleren? Nee, het stuk tussen navel en dijbenen bleef steeds wonderwel buiten schot. Laten we hopen dat ook mij dat bespaard blijft. Niet dat ik inmiddels Hulk-proporties heb aangenomen. Maar mijn dijbeenspieren beginnen toch een interessante ontwikkeling te vertonen, en ik ben blij dat mijn fietsbroek van elastisch materiaal is gemaakt.

Ik heb het maar eens even opgezocht. De hamstrings (onderkant dijbeen) en quadriceps (bovenkant) zijn natuurlijk flink uit de kluiten gewassen, dat spreekt voor zich. Maar ik heb tegenwoordig bijvoorbeeld ook een tensor fascae (bobbel aan de zijkant net onder de heup) erbij gekregen, die had ik anders nooit. Daarnaast doen ook de gracilis (binnenkant) en de semitendinosus (onderkant naast de hamstring) stevig mee.

Fietskuiten had ik al, dat zijn nu flinke kluiven geworden. Maar het grappige is dat ook mijn buikspieren zijn gegroeid - dat komt natuurlijk van al dat liggen. Daarnaast de borstspieren, door al het gesjor aan het stuur tijdens het klimmen.

Mijn huid vertoont een kleurenschakering van diverse tinten bruin. Net als een wielrenner na vier weken Tour de France lijkt het zonder kleren net of ik nog een t-shirt en fietsbroek aan heb. Maar daaronder krijgt mijn romp ook al een aardig kleurtje, zodat het ook weer lijkt of ik nog een zwembroek aan heb. Bij mijn voeten kun je de sokken zien, met daarover heen weer een patroon van de sandalen. De fietshandschoentjes leveren iets lichtere handen, met weer donkerder vingertoppen. De oogkassen zijn (jakkes, Nina Brink!) wat witter dan de rest door de zonnebril, en mijn neus is op dit moment
o wel
ø niet
verbrand.

Tsja, en dat streepje van het horlogebandje. Daar moet ik toch eens wat aan doen...