De weg naar Ensenada is afgebogen van de kust het binnenland in. Ik heb net een zware beklimming achter de rug en ben op een hoogvlakte aanbeland. Het is al bijna donker, de regen komt met bakken uit de lucht vallen, Ensenada redt ik al lang niet meer vandaag, en ik ben op zoek naar een plekje om mijn tent neer te zetten.

Zowel links als rechts van me loopt prikkeldraad. Propriedad privada. Dan ontwaar ik een groot wit hek, met daarachter een Mexicaanse vlag en een oude caravan. Ik draai om en zet mijn fiets tegen het hek. Twee paar Mexicaanse ogen komen op me afgestommeld en staren me vanonder poncho's aan. "Busco un sitio para mi tienda. Me permite de acampar aqui?" Of ik hier mag kamperen.

Het hek wordt opengemaakt en ik rijd mijn fiets naar binnen. Rond de caravan loopt een scharminkelig hondje. Verder ontwaar ik een oud tafeltje, een vogelkooitje met een muizenval erin, en troep, vooral veel troep. De eigenaar van dit stuk land - een bank - heeft grootse plannen, en Humberto en José zijn hier om tot die tijd de boel een beetje in de gaten te houden.

Al snel blijkt dat er geen sprake van is dat ik hier ga kamperen. Veel te nat, en veel te gevaarlijk, aldus Humberto. Ik word uitgenodigd om in de caravan te overnachten.

Ook binnen veel troep, maar dan in het klein. Blikjes, een verrekijker, een katapult - tegen de boeven natuurlijk. Een kaarsje doet krampachtige pogingen de ruimte te verlichten.

Ik trek een voor een mijn doorweekte kleren uit en vervang ze door wat ik nog aan droogs kan vinden. Ik krijg koffie, en soep met koekjes. Langzaam word ik weer warm.

Zo goed en zo kwaad als het kan maken we een praatje. Over voetbal natuurlijk, en over de aanstaande oorlog. Humberto is duidelijk de slimste van de twee. Hij heeft de leiding en voert het woord. Hij toont me een foto van z'n zoontje. José is grijzend, en mist flink wat tanden. Samen lijken ze het aardig naar hun zin te hebben in dit hokje.

Humberto doet een amulet af en geeft het aan mij. Erop staat Jesús Malverde, een Mexicaanse heilige. "Tu eres mi amigo. You are my friend." Ik weet niet goed hoe ik hierop moet reageren.

's Nachts gaat het buiten enorm tekeer, met onstuimige windvlagen en heftige regenbuien. De caravan piept en kraakt in zijn voegen. En ik, ik voel mij op een vreemde manier op m'n gemak - geborgen.

(Post Scriptum: even Googlen werpt een bijzonder licht op onze held ;-)
http://www.sp.utexas.edu/~jnicolopulos/cwp3/ncg/jesus_malverde.htm