'En zo loop je opeens met een portret van Mahatma Gandhi op zak.'

'Hoe kom jij nou aan een portret van Mahatma Gandhi?'

'Dat staat op een Indiaas biljet van twintig roepies.'

'Huh? Hoe kom jij in Mexico nou aan twintig roepies?'

'Dat zit zo. Ik was in Zitácuaro. Een van die stadjes in Mexico waar nauwelijks een buitenlander lijkt te komen. Dus ik krijg een hoop nieuwsgierige blikken. Opmerkingen. "Ghouw ar joe mai frent?", dat soort dingen.

Terwijl ik in een restaurantje tien taco's naar binnen zit te werken (ik ben weer eens op dieet: zoveel mogelijk koolhydraten) komen er twee jongetjes binnen. Zo'n twaalf à veertien jaar, schat ik. Ze gaan na uitgebreid overleg aan het tafeltje tegenover me zitten. Veel onderling gesmoezel, af en toe een nieuwsgierige, schuchtere blik.

Ze bestellen hun eten. Ik werk door aan mijn taco's. Ondertussen hebben we al een "hola" uitgewisseld. Het ene jongetje gaat toch maar aan de andere kant zitten. Kijkt af en toe over zijn schouder.

Pas als ze hun eten op hebben durft de oudste het aan. Hij komt ook aan de andere kant zitten, draait zich naar me toe, en vraagt "Gwat ies jor neem?" Zelf heten ze Osmar en Luís. Na ieder antwoord op een vraag van hun kant wordt er druk overlegd, gegiecheld, mekaar aangestoot, en zie je een van hen druk doende in z'n hoofd met de formulering van de volgende vraag.

Nadat ik mijn taco's heb betaald laten ze me een biljet van twintig roepies zien. "Gekregen," zeggen ze. "Nu is het een kadootje voor jou." Op mijn beurt laat ik een Costaricaans biljet van duizend colones zien. Overgebleven van een eerder bezoek aan Costa Rica. Een kado voor hen. Het biljet zal tegenwoordig niet veel meer dan een paar pesos waard zijn. Maar mocht ik me vergissen en ze onverhoopt rijk hebben gemaakt dan vind ik dat ook prima.'