21 oktober 2003

Net als gisteren weer flink klimmen. Net als gisteren weer fantastisch mooie bochten omlaag. Mayadorpjes, veel kijkende en lachende mensen van bovenaf een heuvel. Drie overstekende biggetjes, die even later lekker langs de kant van de weg in de modder zitten te wroeten. Eentje gaat er in liggen en strekt zich eens lekker uit.

Ik bevind me in Zapatistagebied. In 1994 en de jaren daarna woedde hier de gewapende strijd van de Chiapasindianen. Op een gegeven moment is er een vredesaccoord getekend, maar helemaal rustig is de situatie niet meer geworden. Dit gebied staat ook bekend om de vele overvallen op toeristen. De overheid heeft hier duidelijk niet alles onder controle.

Agua Azul, mijn doel voor vandaag, is verder dan ik dacht. De afslag wil maar niet verschijnen. Er komt een jongen naast me fietsen. Hij rijdt op een volgeveerde mountainbike, maar wel van zo'n vaag Mexicaans merk. Vraagt waar ik naartoe ga en dat soort dingen. Blijft nog een tijdje naast me fietsen. Haakt af, maar komt dan weer terug. Hij zegt "Geef me je horloge. Regalemelo." Ik blijf vriendelijk en zeg nee. Hij blijft aandringen. Ik zwijg. Tenslotte fietst hij er hard vandoor.

Ik heb een naar voorgevoel. Heb spijt dat ik heb verteld waar ik naartoe ga. Kom nog flink wat mensen tegen langs de kant van de weg. Zoals gebruikelijk met machetes in hun hand, klaar met hun werk op het land. Ze wachten op vervoer. Iets verderop neem ik even pauze langs de kant van de weg. Maar als ik in mijn spiegeltje zie hoe twee jongens zich afsplitsen en op mij afkomen stap ik toch maar weer op.

En ja hoor, op een stil stuk weg bergop staat ie te wachten, mijn fietsmaatje. Fiets op de weg gezet. Pakt een stok, legt hem weer neer. Weet zo te zien niet heel goed wat ie moet doen. Hij roept weer "geef me je horloge!" Dan keert ie zich van me af en doet alsof ie een mes uit zijn broekzak pakt. Of dat werkelijk zo is weet ik niet.

Maar zijn kennelijke onervarenheid heeft mij vastberaden gemaakt. Het lukt me met een snelle beweging langs hem heen te fietsen. Ik schakel op het zelfde moment knarsend een paar tandjes bij en ga er vandoor. De adrenaline zorgt voor een ongekende energie zo aan het einde van de dag. Ik kijk herhaaldelijk in mijn spiegeltje maar hij volgt me zo te zien niet.

Mijn hart blijft nog lang in m'n keel kloppen, mijn handen tintelen. Ik blijf doorrijden, hopende op de afslag, die maar niet verschijnt. Er komt nog een (dronken, lijkt het) jongen op me af, maar die fiets ik snel voorbij. Gek, een oudere vrouw en dochter die erbij staan lachen naar me.

De volgende dag. Ik heb lang maar slecht geslapen. Als ik wakker word houdt het net op met regenen. Agua Azul is niet echt azul meer - modderwater uit de bergen geeft de watervallen een bruine kleur. Toch nog mooi.

Mijn reisgids zegt dat ook hier veel overvallen op toeristen plaatsvinden, en beveelt aan naar de meer afgelegen gedeeltes met z'n tweeën of liever nog met z'n vieren te gaan. Gelukkig is het geen toeristenseizoen, dus - neem ik aan - ook geen overvalseizoen. Maar helemaal prettig voel ik me toch niet.

Na een paar zware fietsdagen had ik hier eigenlijk een rustdag willen houden, maar er lijkt weinig te beleven. De cabaña is ook kut. Smerig, nauwelijks water en licht, en veel te duur. Om elf uur ga ik toch maar op pad. Het gebeurde van gisteren is inmiddels al naar de achtergrond gezakt. Voor mij wachten vier bijzonder steile kilometers naar de hoofdweg, in de inmiddels brandende zon.

Halverweg houd ik pauze. Terwijl ik zit uit te puffen rijdt een Chevrolet van de federale politie me langzaam voorbij. Hij stopt iets verderop en komt dan langzaam weer achteruitrijden tot ie naast me staat. "Het is hier gevaarlijk," zegt de agent, "er gebeuren veel overvallen. Je kunt beter doorrijden."

De agent ziet eruit alsof ie het meent. Met tegenzin stap ik weer op. De volgende twee kilometer blijft de politiewagen stapvoets achter me rijden. Ook als ik buiten adem toch nog even pauzeer houdt de agent stug vol en blijft met draaiende motor wachten. "Zou hij een fooi willen?" vraag ik me af. "Nee, hij ziet er te betrouwbaar uit. Hij zal wel worden afgerekend op het aantal overvallen hier." En zuchtend hijs ik me weer op mijn fiets.

Volkomen buiten adem en met bonkende slapen bereik ik de hoofdweg. Er zijn wat winkeltjes. Ik laat me drijfnat van het zweet op een bankje zakken en blijf tien minuten lang met mijn ogen dicht zitten. Nog nooit ben ik zo moe geweest.

Als ik mijn ogen opendoe staan er al weer wat mensen om me heen. Waar kom je vandaan, waar ga je naartoe, wat kost de fiets? Standaardvragen. Iemand zegt tegen een oudere man die mijn fiets bekijkt "waarom koop je hem niet?" Grappig bedoeld, neem ik aan. Ik koop wat koekjes en wat te drinken, plof weer neer op mijn bankje en probeer nog wat uit te rusten.

Een paar chauffeurs van pickup-trucks staan te wachten om mensen te vervoeren naar Agua Azul. De politiewagen, merk ik, is er ook nog steeds. Hij staat met draaiende motor op het kruispunt. Even later rijdt hij weg, maar komt na een paar minuten weer terug. Zou hij willen dat ik doorfiets?

Langzaam kom ik weer bij kennis. Langzaam ook begin ik de situatie in te schatten. Een van de pickup-chauffeurs heeft er blijkbaar wat vrienden bijgehaald. Plotseling ben ik omringd door een stuk of acht mannen. Nog steeds nieuwsgierigheid? Een van de mannen praat even met de agent, en komt dan ook mijn kant op. Dan valt me het Zapatista-bord op, dat ik al eerder in deze contreien heb gezien. "Het volk bepaalt hier wat er gebeurt, en de overheid gehoorzaamt." Het zou wel eens kunnen dat de politie hier wat minder te vertellen heeft, bedenk ik me. Opeens voel ik me bijzonder onprettig. Ik stop mijn halfopgedronken flesje fris onder een snelbinder, stap op en fiets weg.

En zo is het fijne, onbevangen er-gebeurt-toch-niks-want-iedereen-is-aardig-tegen-mij gevoel opeens verdwenen. In plaats daarvan is achterdocht verschenen. Een achterdocht die maar langzaam wegslijt. Heel langzaam.