15 januari 2004

De Carreterra Interamericana, oftewel de Panamerican Highway, loopt van Alaska in het hoge noorden naar Vuurland in het zuiden van Chili. Gedurende mijn reis heb ik af en toe delen ervan gevolgd. In Costa Rica loopt de Interamericana dwars door het hooggebergte en bereikt hier zijn hoogste punt, op 3335 meter. De ernaast gelegen Cerro de la Muerte, oftewel Piek des Doods, is met 3451 meter nog net iets hoger. Deze weg wil ik nemen.

Mij plan is om in rustig tempo omhoog te fietsen. Onderweg een aantal overnachtingen, om te wennen aan de hoogte. Ik wil beslist bovenaan overnachten, om 's ochtends vroeg, wanneer de bewolking zich nog niet heeft kunnen opbouwen, volop van de afdaling te kunnen genieten.

De weg is smal en druk, en vanaf 1800 meter drijven voortdurend plukken wolken voorbij, maar het fietsen gaat goed. Na Cartago komt Miguel, een grijzende racefietser, een tijdje langszij. Hij reed eerder achter me terwijl ik bergaf ging en vroeg zich af hoe iemand in vredesnaam zo hard kon fietsen zonder benen! Hij vertelt hoe lang de klim nog is (80 km), hoe lang de afdaling (50 km) en dat soort dingen. Erg aardig. En even later ontmoet ik nog een racefietser, een man van 68 jaar. Hij vertelt in mei aan de ronde van Costa Rica mee te gaan doen! Dan spurt hij er alweer vandoor, mij achterlatend met mijn trage tred.

Twee dagen later, en bovenin de bergen. Een Marten Toonder-achtige omgeving. Flarden voorbijdrijvende wolken, mysterieuze bomen. Koud, zo'n 12 graden. Wel mooi. Op een bergkam stop ik, en geniet van het licht, de stilte, de ijle lucht.

Achteraf blijkt dat de Cerro de la Muerte een dubbele naam heeft. Op de kaart staat Cerro Buena Vista. Verder is er geen enkel bordje ofzo, met "dit is het hoogste punt van de Interamericana", waar je als fietser even naast kunt gaan staan en een foto nemen. En zo ben ik voor dat ik er erg in heb alweer stevig aan het afdalen.

Maar na tweehonderd meter dalen komt Hotel Georgina in zicht, het hoogste hotel van Costa Rica. Gezellig , vol met kolibries. Vlak voor het raam hangen voederbakjes. Het is er een drukte van jewelste. De kolibries komen als een razende langs je heen scheuren, en houden dan plots stil voor een tak, zomaar in de lucht. Prachtig!

De volgende ochtend is het acht graden op mij hotelkamer, en vier graden buiten. Dicht ingepakt vertrek ik. De weg zit vol gaten en kuilen, is een aaneenschakeling van bochten, en ook de afwisseling van licht en schaduw maakt het afdalen zeer inspannend.

Het heeft me drie dagen gekost om bovenop te komen. Uiteindelijk ben ik in drie kwartier weer beneden. Over de ruim 40 kilometer haal ik een gemiddelde van 51 km/h. Dat is sneller dan met de auto, zegt men. Met voorvering was het ongetwijfeld nog veel sneller gegaan.

Beneden aangekomen is het ietsje warmer dan boven, dertig graden. Hoog tijd om wat kleding uit te trekken: mijn windjack, twee truien, lange broek, handschoenen en overhandschoenen verdwijnen in de tassen.

Ik twijfel nog even of ik naar de kust zal gaan, of de Interamericana zal blijven volgen. De weg naar de kust is onverhard. Volgens de hotelbaas van Georgina is het voor fietsers "peligrosito" (letterlijk "gevaarlijkjes"), zoals de Costaricanen dat zo mooi kunnen zeggen. Nu ben ik inmiddels wel wat gewend, maar de weg gaat ook weer omhoog naar 1100 meter. En opeens besluit ik dat het genoeg is geweest. Vanaf nu tot Panama blijft het redelijk laag allemaal. Dit was de laatste berg, het is mooi geweest.