Bovenop een bergpas heerst vaak zo'n bijzondere bovenop-een-berg-sfeer. Buena Vista heet het hier. Even voorbij de top zet ik mijn fiets neer, ga met wat drinken en een appeltje in het gras zitten, en geniet van het uitzicht.

Iets verderop zijn drie Mayameisjes in de berm schapen aan het hoeden. Alledrie in dezelfde prachtige klederdracht. Ze praten tegen elkaar in een voor mij onbegrijpelijke Mayataal. Hoe oud ze zijn is lastig in te schatten - de gemiddelde Maya komt net boven mijn navel uit - maar het zal tussen de twaalf en de achttien zijn.

Ze zitten in het gras, staan af en toe op en kletsen wat. Met gesis en slaan met een stok op de grond houden de meisjes de schapen bij elkaar. Eén van de meisjes heeft een stuiterbal. Daarmee stuitert ze op een steen. Af en toe vliegt de bal de straat op en dan moet ze hard rennen om 'm weer te pakken te krijgen.

Geregeld kijken de meisjes mijn kant op, maar op mijn glimlach en herhaaldelijk gezwaai reageren ze volkomen onbewogen. Eén van de meisjes, degene die het vaakst kijkt, kamt haar lange zwarte haren, onderwijl in een spiegeltje kijkend. Dat zal ze toch niet voor mij doen?

De schapen grazen ondertussen langzaam mijn kant op. Dat doen schapen, die lopen onder het eten.

En ik, ik blijf lekker zitten.

Maar nee, even later komt de hele kudde voorbijdrijven, terwijl de meisjes snel achter me langs lopen. Op veilige afstand gaan ze in het gras zitten en begint het kijkspelletje opnieuw.