16 September, een bijzondere dag.

's Ochtends vroeg is het zwaar bewolkt in Huehuetenango, Guatemala. Later breekt gelukkig de zon door, en om tien uur ga ik op pad. Vol ontzag voor wat komen gaat, maar vastberaden. De weg naar Todos Santos wordt zwaar, erg zwaar.

Dit zijn Guatemalteekse bussen.



Mooi hè? Alle bussen in Guatemala zijn zo mooi beschilderd.

Bovenop een bergpas heerst vaak zo'n bijzondere bovenop-een-berg-sfeer. Buena Vista heet het hier. Even voorbij de top zet ik mijn fiets neer, ga met wat drinken en een appeltje in het gras zitten, en geniet van het uitzicht.

Iets verderop zijn drie Mayameisjes in de berm schapen aan het hoeden. Alledrie in dezelfde prachtige klederdracht. Ze praten tegen elkaar in een voor mij onbegrijpelijke Mayataal. Hoe oud ze zijn is lastig in te schatten - de gemiddelde Maya komt net boven mijn navel uit - maar het zal tussen de twaalf en de achttien zijn.

Is het warm in de tropen? Dat ligt eraan. Eens ben ik 's ochtends op 2400 meter hoogte in de bergen op mijn fiets vertrokken met lange broek, trui, jas en handschoenen aan. En hier in Quetzaltenango in Guatemala, op 2200 meter in een grote vlakte omringd door bergen en vulkanen, voelt het 's avonds en 's ochtends als op een heldere novemberdag in Nederland.

Juni 2001.

Ik verbaas me over het gemak waarmee ik per motorfiets de Tourmalet beklim. Het is bijna zonde hoe snel ik boven ben. Zo'n berg hoor je te voelen, te ervaren. Zo'n berg hoort pijn te doen.

September 2003.

Lachend lig ik op de fiets. Hoewel, lachen? Als een boer met kiespijn. Hoewel, liggen? Hangend en wurgend en zwabberend probeer ik overeind te blijven op een helling van dik boven de tien procent.