"Don't go there, man." Een zwarte man, in zijn auto wachtend voor het stoplicht, spreekt me aan, terwijl ik uitgeput een twijfelende blik werp op een motel op de hoek van de straat. "Don't go there. Go over the bridge." Hij laat nog wat woorden op me los, maar die gaan verloren in het verkeerslawaai.

"Waarom moest je ook weer zo nodig!" denk ik nijdig bij mezelf. Door allerlei omstandigheden ben ik vandaag pas om half twee vertrokken. Meer dan twee uur lang heb ik op een pad langs de Pacific gefietst. Prachtig. Om vier uur kom ik in de buurt van Redondo Beach. Net voor het eerst een flink stuk geklommen. Vier uur, een mooie tijd om te stoppen. Redondo Beach, nog een flink eind van mijn geplande doel voor vandaag, Long Beach.

Ik kijk op de kaart. Een stukje terug zou een camping moeten zijn. Tsja, terug. Ergens zou hier ook de Palos Verdes Drive richting Long Beach moeten lopen, maar die straat blijkt moeilijk te vinden. Ik besluit verstandig te zijn, en terug te gaan naar de camping.

Na een paar honderd meter zie ik een bordje: "Palos Verdes Drive." Dat geeft me net het duwtje in de rug om door te gaan. Voor ik het weet ben ik weer op weg.

Een uur later slaat de vermoeidheid echter onverbiddelijk toe. De zon staat al laag, het wordt koud. Ik rij continu over drukke wegen met langsrazend verkeer. Verdwenen is het fietspad langs de Pacific. De omgeving is vaag: industrie, sloperijen, nudy bars, moeilijk in te schatten. Dan ook nog: een "detour." Natuurlijk ingesteld op auto's, dus een flink eind om. Bebouwing bebouwing, verkeer verkeer. Wat een ellende. Ik ben die Amerikanen met hun auto's flink zat. Zodra ik in een omgeving aanbeland die er iets meer bewoond uitziet besluit ik het voor gezien te houden. Dan maar een motel. Maar waar?

"Go over the bridge." Blijkbaar is deze buurt minder te vertrouwen dan ik dacht. "Thank you, sir." "No thanks." Blij dat er nog zulke aardige mensen zijn fiets ik nog een stukje verder.