Je kunt de auto nemen, een berg oprijden en op de top van het uitzicht genieten. Je kunt ook de fiets pakken, het hele stuk omhoogzwoegen en boven aangekomen het uitzicht bewonderen. In het tweede geval is de ervaring van het uitzicht anders. Intenser.

Hét uitzicht bestaat niet. Een uitzicht wordt ervaren door de ogen van een kijker, is subjectief. Zo beschouwd zijn er op een bergtop ontelbare uitzichten.

Ik zou een foto kunnen maken en je die laten zien, ik zou je kunnen meenemen en je precies wijzen waar je moet kijken, maar je zult nooit zien wat ik zie. Mijn uitzicht.

Februari 2004. Panama. Ik kijk uit over het befaamde kanaal. Ik had naar Panama Stad kunnen vliegen en een taxi kunnen nemen om te aanschouwen wat ik nu voor me zie. In plaats daarvan ben ik naar Los Angeles gegaan en ben op de fiets gestapt. Ik heb er bijna elfduizend kilometer over gedaan om hier te komen. Ik heb ruim twee-en-negentig duizend meter geklommen, en ook weer afgedaald. De laatste paar honderd kilometer waren druk, stoffig, heet, zwaar. Niet leuk. Toch is het geen moment in me opgekomen om van de fiets te stappen en de bus te nemen. Elke kilometer draagt bij aan het geheel.

Voor me komt een groot containerschip voorbij, mannetjes als kleine poppetjes aan het werk op het dek. Ik kijk, blijf zitten, blijf kijken en geniet van het uitzicht. Mijn uitzicht.