20 januari 2004

Het zwaarst zijn de dagen die tegenvallen. De route is langer dan gedacht, de weg steiler dan gedacht. Vandaag is het vele malen bergachtiger dan ik in gedachten had. Ik heb een vergissing gemaakt. Ik had gedacht rustig langs de kust te kunnen fietsen, om m'n dooie gemak naar Puerto Jiménez. Op de kaart is het allemaal groengekleurd, laagland dus.

Bij nadere inspectie blijkt er toch wat onderscheid te zijn. Donkergroen, lichtgroen, nog lichter groen. De weg gaat van zeeniveau naar tweehonderd meter en weer omlaag, weer omhoog en weer omlaag. Zo'n vierenveertig kilometer lang, in een hitte en luchtvochtigheid die aan een sauna doen denken. Een volbepakte fiets van vijftig kilo lopend een vijftienprocents helling opzwoegen in een sauna, dat is niet wat ik in gedachten had bij "op m'n dooie gemak naar Puerto Jiménez fietsen." Het zweet loopt met stralen van m'n lichaam.

Iets over de helft krijg ik m'n tweede lekke band vandaag. Van de eerste vanochtend heb ik de oorzaak niet kunnen ontdekken. De tweede nu lijkt op dezelfde plek. Ik pomp mijn band nog even goed op, en hoop dat ie het houdt tot het eerstvolgende dorp.

Daar aangekomen vraag ik hoe de weg verder is. Onverhard maar vlak. Ik plak mijn band, onder toeziend oog van alle kinderen van het dorp. Ik neem wat te drinken. En bijna had ik besloten om door te gaan, om toch nog mijn doel van vandaag, Puerto Jimenéz, te halen. Het zou nog net moeten kunnen voor het donker. Toch?

Maar nee, deze keer bied ik weerstand aan mijn eigen natuur, mijn beangstigende doorzettingsvermogen. Hoewel, dat is niet waar. Angst inboezemen doet het niet. Maar ik krab me achteraf wel eens achter m'n oren en vraag me af hoe ik dit nou weer voor elkaar heb gekregen. En vooral, waarom?

Er zijn "cabinas" hier, een plek om te slapen. Stoppen jongen, morgen zien we wel weer verder!