Mexico is een gevaarlijk land. Le-vens-gevaarlijk.

Met mijn één meter vierennegentig heb ik al meerdere malen, en soms tot bloedens toe, mijn kop gestoten tegen deurposten, douchecabines, onhandig geplaatste leuningen, hendels en haakjes, laaghangende verkeersborden, en - jawel - het plafond.

Waarom hebben ze in Bos en Lommer tienduizend dezelfde shoarmatenten? Waarom kun je langs de snelweg voor een snelle hap alleen maar bij McDonalds terecht? Waarom zijn er geen tacokraampjes in Nederland?

Het is zo eenvoudig en tegelijkertijd lekker en leuk. Je mikt een tortilla op het vuur en wacht tot 'ie een beetje warm is. Dan strooi je d'r wat vantevoren klaargemaakt vlees of stukjes gefrituurde vis tussen en geeft het aan de likkebaardende klant. Die kan kiezen uit van alles en nog wat aan lekkers om er zelf op te strooien: stukjes kool, komkommer, tomaat, ui, guacamole, chilisaus, groene pepers, koriander, limoen. Leuk!

25 juli 2003

Tot nu toe ben ik veel te onvoorzichtig geweest met het Mexicaanse eten.

Daar moet nodig wat aan veranderen.

Wat rijdt er zoal rond in Mexico?

Datsuns - gehuld in ronkende rookwolken
De Renault 12 - wie kent hem nog?
Pickup-trucks - de laadbak vol met fruit, met een paard of een koe, of met mensen
Vrachtwagentjes met meubels, tot wel 5 meter hoog opgestapeld - als zoiets de bocht om komt zeilen hou je je hart vast
...

13 juli 2003

Om negen uur vertrek ik uit Zitácuaro voor wat een lange dag zal worden. Maar dat laatste weet ik dan nog niet. Ik verwacht zo rond een uur of vier eindelijk weer eens lekker voor mijn tentje te kunnen zitten. Na al die dagen hotels en jeugdherbergen belooft er in Valle de Bravo een heuse camping te zijn.

Het is mooi weer. De weg gaat flink omhoog, maar daar had ik op gerekend. Het klimmen gaat traag maar lekker. De eerste vijfentwintig kilometer doe ik met een gemiddelde snelheid van 7 km/h. Veel pauzes, veel drinken.

"En zo loop je opeens met een portret van Mahatma Gandhi op zak."

"Hoe kom jij nou aan een portret van Mahatma Gandhi?"

"Dat staat op een Indiaas biljet van twintig roepies."

"Huh? Hoe kom jij in Mexico nou aan twintig roepies?"

Nu weet ik ook hoe het is om uitgelachen te worden door vijftig schookinderen.

Om vijf uur kom ik aan in Noria de Angeles. Negentig kilometer achter me, dreigende onweerswolken voor me, een goed moment om te stoppen. Ondanks dat hiernaast de grootste zilvermijn ter wereld ligt is het plaatsje gespeend van iedere toeristische infrastructuur. Geen hotel of restaurant te bekennen, zelfs de meeste winkels zijn al dicht.

Op het plein probeer ik het bij een paar oude mannetjes. Nee, er is geen hotel, maar kom eens... Eén van de oude mannetjes loopt een aantal meters naar rechts en wijst in de verte naar een blauw huis. Daar zou ik terecht kunnen. Ook goed.

woensdag 11 juni

In Zacatecas heb ik even pauze genomen. Mijn fiets weggezet en een week lang niet aangeraakt.

In Mexico, en zeker rondom Durango waar ik nu verkeer, heb je een kledingstijl die in Nederland niet voorkomt: de cowboy. Net zo geaccepteerd als bijvoorbeeld de skaters en de sporttypes. Niet alleen onder jongeren. Ook ouderen kunnen gerust als cowboy rondlopen. Dat zijn echte mannen, mannen waarvoor het woord macho bedoeld lijkt.