Topes. Verkeersdrempels. Bedoeld om je snelheid af te remmen tot stapvoets. Vaak staat er een waarschuwingsbord bij. Vaak ook niet. Dat houdt het spannend.

Yucatan. Ik rijd op een vlakke, kaarsrechte weg, honderden kilometers lang. Mijn reisgids waarschuwde: het is een saaie weg. Ze hebben gelijk. Tenminste, als je met de bus of auto zou gaan. Mijn ervaring is anders. Wijdsheid. Veel groen. Prachtig weer met een fris briesje en mooie wolken. Een landelijke, gemoedelijke sfeer, met allerlei rancho's langs de weg. Mannen te paard. En vogels, prachtige vogels. Grote zwermen, en ook vogels die in hun eentje in een boom zitten te fluiten. De hele dag word ik begeleid door hun liedjes.

En hoe de federale politie mij bijna een zonnesteek deed oplopen.

In Chiapa de Corzo ben ik te gast bij Nynke (Nederlandse) en Alexis (Mexicaan). Eindelijk weer eens Nederlands praten, meteen alles kunnen zeggen wat ik denk zonder eerst in mijn hoofd een zin te construeren. Samen met Nynke als Nederlanders over die rare Mexicanen praten, haar ervaringen aanhoren. Echt brood eten (het brood in Mexico is niet te vreten), echte koffie drinken (de koffie in Mexico is niet te zuipen). Nederlandse boeken lezen. Luisteren naar Mexicaanse muziek "that doesn't suck", zoals Maná, en naar Shakira van voordat ze geëxploiteerd werd door Sony Music en er Shakira-barbiepoppen verschenen en alle meisjes van dertien op "Sjekierah" wilden lijken.

De Grijalva. Wat bezielt deze rivier?

The Chiapas lowlands in the rainy season. This is unlike Baja. This is the jungle. This is an oppressive heat, a humid heat. This is an ugly, dirty, stinking heat. A heat that drops down on you like a dirty old blanket. A heat that sticks onto your forehead, your neck, your arms, your legs. A shower gives temporary relief. But the moment you turn it off the heat will be back.

Mexican camp sites seem to have a frustrating tendency to disappear just before I want to visit them. The camp site in Huatulco, as described by my tourist guide and shown on my map, does not exist anymore. Desaparecido. The friendly tourist police however told me I might camp on the public beach at Tangolunda, four kilometers away.

Over there I am welcomed by a sign in several languages, including near-Dutch. And on the beach itself I am welcomed not only by mosquitos, no-see-ums and cockroaches, but also by an aggressive ant army which succesfully launched a nightly attack on my baggage and tent, twice.

Dit is de meest bijzondere afdaling tot nu toe. Gevaarlijk ook. Dat krijg je ervan als je zo eigenwijs bent als ik.

De hele dag al beloven ze dat het nog een paar kilometer omhoog gaat, en daarna alleen maar naar beneden. Intussen heb ik al bijna duizend meter geklommen, en ben ik laten we zeggen ietwat teleurgesteld.

Ik weet niet wat ik er van moet vinden. Het is moeilijk er wat van te vinden.

Oaxaca, de stad, is bevreemdend. Niet eerder in Mexico heb ik zo'n toeristische stad gezien. Niet eerder ook heb ik zo'n vreemde mengeling van arm en rijk gezien.

... and so it came to pass that Miss Mumu and me ended up the way we started: with just the two of us.

In a small Oaxacan mountain village we left León in the caring hands of a little indigenous girl. She said she would be a good mother to him. León, being just a kid after all, seemed very happy.

"Good for him", Miss Mumu said, although I could see she'd grown more attached to him than she would admit. She kept quiet for the rest of the day. Well, almost.