In Mexico, en zeker rondom Durango waar ik nu verkeer, heb je een kledingstijl die in Nederland niet voorkomt: de cowboy. Net zo geaccepteerd als bijvoorbeeld de skaters en de sporttypes. Niet alleen onder jongeren. Ook ouderen kunnen gerust als cowboy rondlopen. Dat zijn echte mannen, mannen waarvoor het woord macho bedoeld lijkt.

Na een niet al te goedgemutste dag kom ik om twee uur 's middags aan in Nationaal Park Sierra de Organos. Ik zet mijn tentje op onder een boom, mooi beschermd tegen de zon, omringd door de hoog oprijzende, op orgelpijpen lijkende bergen, en met voor me een zich tientallen kilometers uitstrekkende vlakte. Ik verheug me erop de rest van de dag in eenzaamheid voor mijn tentje door te brengen, slechts vergezeld door de vogels en andere dieren die ongetwijfeld op de stilte van de avond af zullen komen.

"Het is ongelooflijk! Na al die maanden van droogte en dorre vlaktes hebben ze opeens gras hier, en bomen! En het is koel en fris. Er zijn wolken. En er vielen regendruppels gisteren!"

"Het is werkelijk fantastisch, Mike! Ongelooflijk!"

"Maar dat is nog niet alles. Er is meer!"

"Ongelooflijk! Vertel!"

"Vandaag zag ik een heuse rivier. Een rivier met water erin!"

"Niet te geloven! Fantastisch!"

Lees maar...

We zijn nu een paar dagen verder. Er is nog slechts één conclusie mogelijk. Ik heb al m'n spullen tot drie keer toe doorzocht. Ik ben alle mogelijkheden in mijn hoofd afgegaan. Mijn fietsgereedschapje is gestolen.

Er lopen drie honden voorbij. Zomaar in het nergens. Ze volgen de weg, lopen over het asfalt. Ik zie ze beneden langskomen, de weg krult omhoog. Dan lopen ze voor me langs. Een van de honden loopt midden op straat. Er komen auto´s aan. Twee honden blijven aan de kant, de derde weet niet welke kant ze op wil. Ze wordt geraakt. De auto rijdt door. De hond maakt rare cirkelbewegingen. Is haar oriëntatie kwijt. Eén poot is duidelijk gebroken. Dan blijft ze naast het asfalt liggen, haar kop omhoog, zich verbaasd afvragend hoe ze eraan toe is.

Kennen jullie de Hulk nog? Iedere aflevering slaagde de Hulk erin met zijn enorme spiermassa's uit zijn kleren te scheuren. Alle kleren? Nee, het stuk tussen navel en dijbenen bleef steeds wonderwel buiten schot. Laten we hopen dat ook mij dat bespaard blijft. Niet dat ik inmiddels Hulk-proporties heb aangenomen. Maar mijn dijbeenspieren beginnen toch een interessante ontwikkeling te vertonen, en ik ben blij dat mijn fietsbroek van elastisch materiaal is gemaakt.

Opstaan als de zon op m'n gezicht schijnt, of als de vogeltjes beginnen te kwetteren, dat betekent tussen 6 en 7 uur.

Aankleden, inpakken, een paar bananen naar binnen werken en op pad. Vroeg is om 7 uur, laat is om 9 uur (of 10 uur bij een uitgebreid ontbijt en/of als ik lui ben).

Een pauze neem ik bijvoorbeeld iedere 20 kilometer, of elk anderhalf uur. Aan het eind van de dag wat vaker. Pauze betekent een plekje met schaduw zien te vinden, wat niet altijd eenvoudig is.

"En nu ben ik het even helemaal zat, ja! Helemaal totaal compleet zat!" Ja, ik weet het, ik moest zo nodig met een ligfiets op reis, en nee, die zie je niet zoveel in Mexico, en ja, de eerste keer was het best leuk dat ze naar me zwaaiden, en ook de tiende keer, en zelfs de honderste keer nog wel, maar nu er voor de honderdduizendste keer naar me wordt getoeterd, gezwaaid, gefloten, om me wordt gelachen, en er weer iemand half uit z'n auto gaat hangen en naar me roept denk ik ja jongens gaan jullie maar lekker naar huis hoor, hè, ga maar lekker vertellen 'ik heb een rare fiets gezien, en de man erop zwaaide naar me', rot toch een eind op zeg, een dikke vinger kun je krijgen, ik ben geen fucking circusattractie!"

Op reis ontmoet je interessante mensen...

... maar waar ik nu toch tussen beland was. Voor mijn ogen ontrolde zich een soap-opera, en voor mij dreigde een gastrol.