Ik zit hier op een bankje aan Lago Yojoa. IK hoor vogels overal om me heen. Voor me honderden meters rietland. Daarachter het meer, glad als een spiegel. Er drijven plukjes vogels, verspreid staan wat witte reigers. Een prachtig gekleurde kolibri blijft even hangen bij een bloem. Een geel vinkje vliegt hoog op en komt dan in glijvlucht weer naar beneden. Vlak voor m'n neus langs komt een vlinder voorbijscheuren. Wat kleine bootjes met eenzame vissers schuiven traag over de spiegel. Het is bewolkt, heerlijk koel na de smorende hitte van de dag ervoor. Af en toe beweegt er eens een takje door een plaatselijk zuchtje wind. Ik zou vandaag verder gaan. Het is al laat. Zal ik gaan? Zal ik blijven?

Corinto, 5 december 2003

Zonet ben ik Honduras binnen gereden. De prachtig geasfalteerde weg hield precies op de grens op, en maakte plaats voor blubber. Aan verharde wegen doen ze in dit deel van Honduras niet, en het heeft naar verluid net zes dagen en nachten achtereen geregend. Er zijn mij nog zestien van dergelijke kilometers beloofd. Maar goed, dat is voor morgen.

Cockscomb Basin Wildlife Reserve, 23 november 2003, 17:30

In de avondschemering loop ik op weg terug naar de tent, een beetje voor me uit te dromen, als ik voor me op het pad plotseling een poema zie. Uiteraard had de poema mij al eerder in de smiezen. Maar hij is duidelijk ook verrast. Met een paar prachtige, lenige sprongen sprint hij van me weg, keert naar rechts, en verdwijnt in het struikgewas.

6 november 2003

Belize. Mooie plaatsnamen hier. Veel origineler dan in Mexico, waar alle plaatsen vernoemd lijken naar dezelfde historische helden en heiligen. Hier kom je dorpjes tegen met namen als Crooked Tree, Double Head Cabbage, Spanish Lookout, Bermudian Landing.

Om één uur kom ik aan in Orange Walk. Ga een plekje zoeken om wat te eten. Ik zie een tacokarretje op een hoek van het plein. Als ik mijn fiets ernaast parkeer merk ik dat er een onderdeel loshangt, iets wat ik eerder al eens had gerepareerd. Eerst maar eens wat eten.

"What?!" Een grote zwarte man op een balkon doet Samuel L. Jackson na als ik voorbij kom. "What kinda style is that?!"

"Da bike is wikkit!" roept een jongetje opgetogen, terwijl hij met zijn kleine broertje nieuwsgierig om de Condor heen loopt.

"Hot stylin' bra!" Aldus een "kool black moddafokka" met zijn vrienden in een 4WD.

Topes. Verkeersdrempels. Bedoeld om je snelheid af te remmen tot stapvoets. Vaak staat er een waarschuwingsbord bij. Vaak ook niet. Dat houdt het spannend.

In Yucatan vind ik het Bajagevoel weer terug. In Yucatan ook realiseer ik me pas wat het Bajagevoel was. Net als in Baja California is het hier vlak, wijds, weinig bewoond. Je kunt er aardig de vaart in zetten, en het fietsen eist nauwelijks aandacht op. In de bergen is de omgeving vaak spectaculair, maar zowel bergop als bergaf heb je continu je concentratie nodig. Hier op het vlakke land kun je rustig een beetje voor je uit filosoferen.

Yucatan. Ik rijd op een vlakke, kaarsrechte weg, honderden kilometers lang. Mijn reisgids waarschuwde: het is een saaie weg. Ze hebben gelijk. Tenminste, als je met de bus of auto zou gaan. Mijn ervaring is anders. Wijdsheid. Veel groen. Prachtig weer met een fris briesje en mooie wolken. Een landelijke, gemoedelijke sfeer, met allerlei rancho's langs de weg. Mannen te paard. En vogels, prachtige vogels. Grote zwermen, en ook vogels die in hun eentje in een boom zitten te fluiten. De hele dag word ik begeleid door hun liedjes.

En hoe de federale politie mij bijna een zonnesteek deed oplopen.

In Chiapa de Corzo ben ik te gast bij Nynke (Nederlandse) en Alexis (Mexicaan). Eindelijk weer eens Nederlands praten, meteen alles kunnen zeggen wat ik denk zonder eerst in mijn hoofd een zin te construeren. Samen met Nynke als Nederlanders over die rare Mexicanen praten, haar ervaringen aanhoren. Echt brood eten (het brood in Mexico is niet te vreten), echte koffie drinken (de koffie in Mexico is niet te zuipen). Nederlandse boeken lezen. Luisteren naar Mexicaanse muziek "that doesn't suck", zoals Maná, en naar Shakira van voordat ze geëxploiteerd werd door Sony Music en er Shakira-barbiepoppen verschenen en alle meisjes van dertien op "Sjekierah" wilden lijken.