Bovenop een bergpas heerst vaak zo'n bijzondere bovenop-een-berg-sfeer. Buena Vista heet het hier. Even voorbij de top zet ik mijn fiets neer, ga met wat drinken en een appeltje in het gras zitten, en geniet van het uitzicht.

Iets verderop zijn drie Mayameisjes in de berm schapen aan het hoeden. Alledrie in dezelfde prachtige klederdracht. Ze praten tegen elkaar in een voor mij onbegrijpelijke Mayataal. Hoe oud ze zijn is lastig in te schatten - de gemiddelde Maya komt net boven mijn navel uit - maar het zal tussen de twaalf en de achttien zijn.

Is het warm in de tropen? Dat ligt eraan. Eens ben ik 's ochtends op 2400 meter hoogte in de bergen op mijn fiets vertrokken met lange broek, trui, jas en handschoenen aan. En hier in Quetzaltenango in Guatemala, op 2200 meter in een grote vlakte omringd door bergen en vulkanen, voelt het 's avonds en 's ochtends als op een heldere novemberdag in Nederland.

Juni 2001.

Ik verbaas me over het gemak waarmee ik per motorfiets de Tourmalet beklim. Het is bijna zonde hoe snel ik boven ben. Zo'n berg hoor je te voelen, te ervaren. Zo'n berg hoort pijn te doen.

September 2003.

Lachend lig ik op de fiets. Hoewel, lachen? Als een boer met kiespijn. Hoewel, liggen? Hangend en wurgend en zwabberend probeer ik overeind te blijven op een helling van dik boven de tien procent.

The Chiapas lowlands in the rainy season. This is unlike Baja. This is the jungle. This is an oppressive heat, a humid heat. This is an ugly, dirty, stinking heat. A heat that drops down on you like a dirty old blanket. A heat that sticks onto your forehead, your neck, your arms, your legs. A shower gives temporary relief. But the moment you turn it off the heat will be back.

Mexican camp sites seem to have a frustrating tendency to disappear just before I want to visit them. The camp site in Huatulco, as described by my tourist guide and shown on my map, does not exist anymore. Desaparecido. The friendly tourist police however told me I might camp on the public beach at Tangolunda, four kilometers away.

Over there I am welcomed by a sign in several languages, including near-Dutch. And on the beach itself I am welcomed not only by mosquitos, no-see-ums and cockroaches, but also by an aggressive ant army which succesfully launched a nightly attack on my baggage and tent, twice.

Dit is de meest bijzondere afdaling tot nu toe. Gevaarlijk ook. Dat krijg je ervan als je zo eigenwijs bent als ik.

De hele dag al beloven ze dat het nog een paar kilometer omhoog gaat, en daarna alleen maar naar beneden. Intussen heb ik al bijna duizend meter geklommen, en ben ik laten we zeggen ietwat teleurgesteld.

Ik weet niet wat ik er van moet vinden. Het is moeilijk er wat van te vinden.

Oaxaca, de stad, is bevreemdend. Niet eerder in Mexico heb ik zo'n toeristische stad gezien. Niet eerder ook heb ik zo'n vreemde mengeling van arm en rijk gezien.

... and so it came to pass that Miss Mumu and me ended up the way we started: with just the two of us.

In a small Oaxacan mountain village we left León in the caring hands of a little indigenous girl. She said she would be a good mother to him. León, being just a kid after all, seemed very happy.

"Good for him", Miss Mumu said, although I could see she'd grown more attached to him than she would admit. She kept quiet for the rest of the day. Well, almost.

Mexico is een gevaarlijk land. Le-vens-gevaarlijk.

Met mijn één meter vierennegentig heb ik al meerdere malen, en soms tot bloedens toe, mijn kop gestoten tegen deurposten, douchecabines, onhandig geplaatste leuningen, hendels en haakjes, laaghangende verkeersborden, en - jawel - het plafond.

voor mij stort een vlinder ter aarde
opgezogen
door de wervelwind
van een voorbijrazende auto

hallo vogeltje daarboven
kwinkelerend in de lucht
waar ben je?
ik zie je niet

een verstikkende zon
een weiland, een boom
een deel van de koeien
heeft de schaduwstoelendans gewonnen
EN DE REST HEEFT PECH

een slang op de weg
mooi opgekronkeld
maar aangereden
en ten dode opgeschreven