Zonet heb ik al mijn kleren uitgedaan en ben languit in de rivier gaan liggen. Het water was even koud, daarna aangenaam. Precies goed. Precies goed om uren in te blijven liggen. Ik moest me stevig schrap zetten om niet weggespoeld te worden door het weldadig masserende water. De rivier stroomt snel hier.

15 januari 2004

De Carreterra Interamericana, oftewel de Panamerican Highway, loopt van Alaska in het hoge noorden naar Vuurland in het zuiden van Chili. Gedurende mijn reis heb ik af en toe delen ervan gevolgd. In Costa Rica loopt de Interamericana dwars door het hooggebergte en bereikt hier zijn hoogste punt, op 3335 meter. De ernaast gelegen Cerro de la Muerte, oftewel Piek des Doods, is met 3451 meter nog net iets hoger. Deze weg wil ik nemen.

Wow! Shocking things happening lately around me and my little band. We were visiting "Las Pumas", an animal rescue center in northern Costa Rica, where they take care for wildlife in danger. Miss Mumu and I were looking at an orphaned spider monkey in a cage, when the little cow suddenly whispered in my ear. She said "Hey Gaele, let's take him with us!" Naturally I hesitated. A monkey on my bike? She insisted "Let's do it!"

Nog even en dan ben ik Honduras uit. Het land heeft mij niet echt kunnen bekoren. Het meest gedenkwaardig en vermakelijk waren nog de eerste kilometers door de blubber. Verder waren er vooral veel drukke wegen, gevaarlijk verkeer, voorbijrazende auto's, kille afdalingen. Er is weinig bijzonders, geen spektakel. Een land zoals Duitsland, waar je doorheen moet op weg naar je echte bestemming. Maar goed, ik heb geloof ik ook niet bepaald het meest interessante deel van Honduras gezien.

De weg vanaf Puerto Cortés is tot nu toe druk. Gelukkig is er vrijwel continu een vluchtstrook. Die echter geregeld van beroerde kwaliteit is. Diepe gaten, glas, steentjes. Nadeel is dat de auto's ervan uitgaan dat jij als fietser op de vluchtstrook gaat rijden. En het verkeer is het gevaarlijkste wat ik tot nu toe ben tegengekomen. Geen topes. Keihard rijden. Maar boven de dertig kilometer per uur ga ik echt niet meer op de vluchtstrook. En boven de zestig, bergaf, fiets ik mooi midden op de rijbaan. Ze bekijken het maar.

Ik zit hier op een bankje aan Lago Yojoa. IK hoor vogels overal om me heen. Voor me honderden meters rietland. Daarachter het meer, glad als een spiegel. Er drijven plukjes vogels, verspreid staan wat witte reigers. Een prachtig gekleurde kolibri blijft even hangen bij een bloem. Een geel vinkje vliegt hoog op en komt dan in glijvlucht weer naar beneden. Vlak voor m'n neus langs komt een vlinder voorbijscheuren. Wat kleine bootjes met eenzame vissers schuiven traag over de spiegel. Het is bewolkt, heerlijk koel na de smorende hitte van de dag ervoor. Af en toe beweegt er eens een takje door een plaatselijk zuchtje wind. Ik zou vandaag verder gaan. Het is al laat. Zal ik gaan? Zal ik blijven?

Corinto, 5 december 2003

Zonet ben ik Honduras binnen gereden. De prachtig geasfalteerde weg hield precies op de grens op, en maakte plaats voor blubber. Aan verharde wegen doen ze in dit deel van Honduras niet, en het heeft naar verluid net zes dagen en nachten achtereen geregend. Er zijn mij nog zestien van dergelijke kilometers beloofd. Maar goed, dat is voor morgen.

Cockscomb Basin Wildlife Reserve, 23 november 2003, 17:30

In de avondschemering loop ik op weg terug naar de tent, een beetje voor me uit te dromen, als ik voor me op het pad plotseling een poema zie. Uiteraard had de poema mij al eerder in de smiezen. Maar hij is duidelijk ook verrast. Met een paar prachtige, lenige sprongen sprint hij van me weg, keert naar rechts, en verdwijnt in het struikgewas.

6 november 2003

Belize. Mooie plaatsnamen hier. Veel origineler dan in Mexico, waar alle plaatsen vernoemd lijken naar dezelfde historische helden en heiligen. Hier kom je dorpjes tegen met namen als Crooked Tree, Double Head Cabbage, Spanish Lookout, Bermudian Landing.

Om één uur kom ik aan in Orange Walk. Ga een plekje zoeken om wat te eten. Ik zie een tacokarretje op een hoek van het plein. Als ik mijn fiets ernaast parkeer merk ik dat er een onderdeel loshangt, iets wat ik eerder al eens had gerepareerd. Eerst maar eens wat eten.

"What?!" Een grote zwarte man op een balkon doet Samuel L. Jackson na als ik voorbij kom. "What kinda style is that?!"

"Da bike is wikkit!" roept een jongetje opgetogen, terwijl hij met zijn kleine broertje nieuwsgierig om de Condor heen loopt.

"Hot stylin' bra!" Aldus een "kool black moddafokka" met zijn vrienden in een 4WD.